Marcel Worms - pianist

Nieuwsbrief

Nieuwsbrief 2: september - december 2002

De start van het nieuwe concertseizoen begon voor mij op 1 september in Eelde, waar ik in Museum de Buitenplaats mijn Tangoprogramma speelde tussen de prachtige schilderijen van Theo Kurpershoek. Het was een goede opmaat voor de CD-opname, die ik later die maand in de Kloveniersdoelen in Middelburg van dit programma zou maken. Voor deze low-budget opname kon slechts één dag uitgetrokken worden tegenover drie à vier dagen in het ideale geval. Met de Milonga del Angel van Piazzolla was om één uur ‘s nachts de opname gereed. Walter Calbo (opname) en Roeland Gerritsen (muziekregie) waren onvermoeibaar en stimulerend. Een fragment van de CD is op mijn website te horen, de CD zelf is in de winkel te koop of kan op deze plaats per email besteld worden.
Op 12 september kon ik weer eens de Musica Callada van Federico Mompou spelen. De kerkklokken naast het stadhuis van Weesp mengden tijdens het concert prachtig met de klokgeluiden, die in dit werk zo’n belangrijke rol spelen.
Twee weken later vertrok ik naar Esbjerg (Denemarken) om te spelen op het Vestkyst (Westcoast) Jazz Festival. Het Muykhuset (Concertgebouw) is een gedurfd, rijkelijk van glas voorzien gebouw. Op mijn Bluesprogramma stond o.a. de première van een stuk van de Deense componist Lars Graugaard met lekker veel ruimte voor improvisatie.
Ook op het Festival Nuovi Spazi Musicali in Rome speelde ik mijn Bluesprogramma. Daar was componist Stefano Gianotti aanwezig bij de première van zijn stuk Blue. Met zijn collega Luca Macchi, van wie ook een stuk op het programma stond, reisde ik de volgende ochtend via Milaan naar Varese, de woonplaats van de componist, waar ik op het Liceo Musicale een concert gaf. Met een journalist filosofeerden we wat over de functie, die muziek zou kunnen hebben in het vergroten van het onderling begrip tussen mensen. En prompt luidde de kop boven het interview in de Prealpina: ‘ik zou een Blues willen spelen voor Bush en Bin Laden’. Zo was ik er weer eens getuige van hoe een redacteur een smaakmakende kop fantaseert.....
Tijdens de Amsterdamse Museumnacht verzorgde ik 3 korte optredens in het Pianolamuseum met met ‘jazzy’ muziek uit de twintiger jaren van de vorige eeuw, afgewisseld met pianorollen uit die tijd. Voor het eerst experimenteerde ik wat met mijn idee om het publiek tijdens het concert uit het haar aangeboden repertoire zelf een keuze te maken.
Zangeres Sofie van Lier had mij uitgenodigd deel te nemen aan een concert in de IJsbreker in het kader van haar Gnessinprojekt, waarmee zij de muziek van de Russisch-joodse componist Alexander Gnessin meer bekendheid wil geven. Met de Israëlische pianiste Anat Fort (klassiek geschoold, maar ook begaafd jazzpianiste) speelde ik een stuk voor quatre-mains en met de Russische violist Grigory Sedukh en zijn landgenoot Aleksander Oratovsky (cello) een prachtig, laat-romantisch Trio.
Daags daarna vertrok ik naar Polen (om in de sfeer te blijven...) om in Krakau op het Audioart Festival mijn Bluesprogramma te spelen. Het concert vond plaats op de Muziekacademie en het publiek bestond zichtbaar uitsluitend uit studenten van die Academie. Jammer als eigentijdse muziek beperkt blijft tot één groep luisteraars... Ik had Krakau uitgekozen om voor het eerst een nieuwe Blues van de Engelse componist Joe Cutler te spelen, omdat deze in Krakau gestudeerd heeft. In zijn Buckley’s Hot licks moet de pianist, behalve spelen, een absurd verhaal reciteren, zo mogelijk in verschillende soorten Engels. De ochtend na het concert bezocht ik het oude joodse getto van Krakau. Het blijft een bizar idee, dat 60 km hier vandaan, het grootste deel van mijn familie van moederskant is vermoord en dat ik hier, bijna 60 jaar later, ‘gewoon’ weer muziek maak.
Op 30 november vond in de IJsbreker de presentatie van de eerder genoemde Tango CD plaats. Willem Breuker verlootte de eerste CD in een quiz waarbij het publiek de gezamenlijke leeftijd van hem en de pianist moest raden. Ik speelde een aantal Tango’s van de CD, waarvan één samen met Willem Breuker, een hilarische ervaring. De technici van de IJsbreker hadden de schilderijen van Anton Martineau (met de Tango als thema) prachtig opgehangen en uitgelicht. De schilder droeg tussen de stukken een aantal van zijn tangogedichten voor en Mariano en Marieke, tangodanspaar ‘la Vida’, danste gepassioneerd en stijlvol een aantal tango’s. Lof voor de IJsbreker, die de zaal beschikbaar stelde en voor haar medewerkers, die ongelooflijk behulpzaam waren.
Op 6 december mocht ik nog eens mijn Tangoprogramma spelen en wel in Gallerie de Osseberg in Middelburg. Eigenlijk speel ik heel graag op dit soort intieme podia, waar de organisatie in handen is van mensen, die alleen maar door enthousiasme gedreven worden.
De rest van het jaar besteed ik aan het voorbereiden van een project met fluitiste Eleonore Pameijer (het ‘6 Continenten Project’, waarbij we aan componisten van over de gehele wereld vragen een stuk te componeren, waarin de muzikale elementen hoorbaar zijn , die zij als essentieel voor hun muzikale cultuur beschouwen), een serie concerten met sopraan Valerie Guillorit in de Rotterdamse Kunsthal ter gelegenheid van een Impressionisten tentoonstelling aldaar en met het voorbereiden van soloprogramma’s voor concerten in het voormalige Oost-Duitsland, Amerika, Barcelona, China, Albanië, Cuba en Indonesië.....

december 2002